Είναι σίγουρο ότι η κατάσταση στη Γαλλία δεν είναι ακριβώς ίδια όπως είναι εδώ στην Ελλάδα, όσον αφορά το μέγεθος της επίθεσης. Ομως η λογική που υπάρχει πίσω από τις επιθέσεις που δεχόμαστε και εμείς είναι ίδια. Γιατί η λογική τους είναι την κρίση των καπιταλιστών να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Μέσα σ’αυτή τη λογική, η κυβέρνηση Σαρκοζί ξεκίνησε τις αλλαγές στο συνταξιοδοτικό. Έφτιαξε ένα νόμο που αυξάνει την ηλικία συνταξιοδότησης από τα 60 στα 62 χρόνια και για να πάρει κανείς πλήρη σύνταξη πρέπει να φύγει στα 67. Και αυτό αφορά την πλειοψηφία των εργαζομένων, αφού οι νέοι μπαίνουν στην εργασία όσο πάει και αργότερα. Δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα στις γυναίκες που εκτός από περισσότερη δουλειά έχουν και τα βάρη του νοικοκυριού.
Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση του Σαρκοζί είναι ότι πρέπει να αλλάξουμε το ασφαλιστικό, γιατί ο πληθυσμός γερνάει ενώ γεννιούνται όλο και λιγότερα παιδιά. Η αλήθεια είναι πως το πρόβλημα στα Ταμεία δεν δημιουργήθηκε για δημογραφικούς λόγους, αλλά οφείλεται στη μαζική ανεργία που υπάρχει εδώ και 40 χρόνια και οδηγεί σε μεγαλύτερες πιέσεις στους εργαζόμενους και στην διάλυση των κατακτήσεών τους. Οφείλεται και στο ότι οι εισφορές των αφεντικών όσο πάει και μειώνονται. Οπως επίσης και στη σταθεροποίηση και την πτώση των μισθών, όπως έγινε σε ολόκληρη την Ευρώπη από τη δεκαετία του1980 και μετά.
Αυτό που θέλει πραγματικά να κάνει η κυβέρνηση είναι να μειώσει τις συντάξεις, γιατί το ποσοστό των εργαζόμενων που βγαίνει με πλήρη σύνταξη είναι γύρω στο 40%, είτε γιατί κάποιοι δεν καταφέρνουν να φτάσουν την ηλικία για πλήρη σύνταξη γιατί απολύονται ή γιατί έχουν κάποια προβλήματα με αναπηρίες κλπ, είτε γιατί οι ίδιοι δεν επιθυμούνε να εργάζονται γιατί τους έχουν διαλύσει οι συνθήκες εργασίας. Οπότε η κυβέρνηση ξέρει πολύ καλά ότι αν επιμηκύνει το χρόνο εργασίας αυτό που θα συμβεί είναι ότι θα μειωθούν οι συντάξεις. Προσπαθούν επίσης να ενισχύσουν την ιδιωτική ασφάλιση. Κάνουν έτσι ένα δώρο στους καπιταλιστές που βλέπουν αυτές τις ευκαιρίες και χαίρονται γιατί μπορούν να κερδοσκοπήσουν σε αυτές τις νέες συνθήκες.
Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν έχει καταφέρει να περάσει στους εργαζόμενους στη Γαλλία. Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν ότι η λύση σε σχέση με τις συντάξεις είναι στην αναδιανομή του πλούτου, για να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας και να ανέβουν οι μισθοί. Γιατί ξέρουν ότι το εθνικό συμβούλιο για τις συντάξεις υπολόγισε πως με αύξηση μόνο 0,37% το χρόνο των εισφορών, θα έκλεινε η τρύπα των ασφαλιστικών ταμείων. Οπότε, μια αύξηση των μισθών θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα.
Γι’αυτό, εδώ και ένα μήνα οι εργαζόμενοι συμμετέχουν μαζικά στις κινητοποιήσεις. ο κόσμος καταλαβαίνει ότι οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν να κάνουν με το να σωθεί το ασφαλιστικό, οι συντάξεις και η οικονομία, αλλά στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους και υπέρ των αφεντικών.
Αγανάκτηση
Η κινητοποίηση έχει σαν κεντρικό θέμα τις συντάξεις, αλλά είναι τόσο δυνατή γιατί στην ουσία εκφράζει μια συνολική αγανάκτηση. Νομίζω ότι χρειάστηκε πολύς χρόνος για να χτιστεί αυτή η κινητοποίηση, γιατί έχουν περάσει ήδη τρία χρόνια που η κυβέρνηση και τα αφεντικά χρησιμοποιούν την κρίση με στόχο να περάσουνε τις επιθέσεις τους. Ετσι, εδώ και δύο χρόνια εκφράζεται αυτή η αγανάκτηση από την πλευρά του κόσμου. Αγανάκτηση για παράδειγμα, όσον αφορά τις εταιρείες που απολύουν μαζικά και κλείνουν.
Ο συγκεκριμένος αγώνας για τη συντάξεις ξεκίνησε την Άνοιξη. Γίνανε δύο γενικές απεργίες, η επιτυχία των οποίων ήταν μία έκπληξη για τα συνδικάτα, και με αυτό τον τρόπο τους επιβλήθηκε να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις από τον Σεπτέμβρη. Η κινητικότητα διατηρήθηκε και στη διάρκεια του καλοκαιριού, εξαιτίας του οικονομικού σκανδάλου στη L’ OREAL, αλλά και των απελάσεεων Ρομά που έγιναν τον Αύγουστο. Η κυβέρνηση έλπιζε ότι χρησιμοποιώντας το ρατσισμό, θα καταφέρει να διασπάσει την εργατική τάξη.
Σήμερα βρισκόμαστε στην 6η ημέρα γενικής απεργίας. Στις διαδηλώσεις συμμετέχουν περισσότερο από τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι. Στην αρχή των κινητοποιήσεων, υπήρχε μία περίοδος αναμονής που οι διάφοροι χώροι περιμέναν ποιος θα είναι αυτός που θα βγει πρώτος μπροστά. Λέγοντας ότι εμείς θέλουμε να βγούμε σε απεργίες, αλλά δεν θέλουμε να βγούμε μόνοι μας. Εδώ και 10 μέρες βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που γίνονται επαναλαμβανόμενες απεργίες, με ιδιαίτερη ένταση σε δύο τομείς που είναι οι μεταφορές και τα διυλιστήρια. Οπότε στη Γαλλία γίνεται όλο και πιο δύσκολο να μετακινηθεί κανείς και να βρει βενζίνη.
Παρόλα αυτά, ο κόσμος στηρίζει τους απεργούς. Υπάρχουν δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι υπάρχει ένα 70% που έστω και αν δε συμμετέχει στις κινητοποιήσεις τις στηρίζει. Για παράδειγμα, οι επιβάτες των τρένων στηρίζουν τους απεργούς των τρένων, ενώ παλιότερα υπήρχε γκρίνια. Η κυβέρνηση προσπαθεί να σπάσει την κινητοποίηση, προσπαθεί να επιστρατεύσει τους απεργούς στα διυλιστήρια, γιατί και τα 12 διυλιστήρια που υπάρχουν στη Γαλλία βρίσκονται σε απεργία. Μέχρι στιγμής τα δικαστήρια έχουν δικαιώσει τους απεργούς, λέγοντας ότι η επιστράτευση είναι επίθεση στο δικαίωμα της απεργίας.
Τις τελευταίες 10 ημέρες υπάρχει και κάτι το καινούργιο. Είναι η συμμετοχή των μαθητών στο κίνημα, οι οποίοι παντού στη Γαλλία έχουν καταλάβει τα σχολεία τους και κινητοποιούνται. Δεν ήταν αναμενόμενο ότι η νεολαία θα συμμετείχε στις κινητοποιήσεις. Γιατί το θέμα των συντάξεων υποτίθεται δεν θα τους κινητοποιούσε. Αλλά η νεολαία καταλαβαίνει ότι αυτό που βρίσκεται πίσω από το θέμα των συντάξεων, είναι το θέμα της εργασίας. Γιατί στη Γαλλία, τα πρώτα θύματα της ανεργίας, πέρα από τις γυναίκες, είναι και η νεολαία. Οπότε τους βλέπουμε με συνθήματα που λένε ότι «οι γονείς μου κουράστηκαν, εγώ θέλω να δουλέψω».
Αέρας εξέγερσης
Στη Γαλλία έχουμε έναν πραγματικό αέρα εξέγερσης που φυσάει σε όλη τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα είναι και ένα κίνημα αρκετά εύθραυστό. Είναι εύθραυστο γιατί υπήρξαν πολλές ήττες το προηγούμενο διάστημα.
Οι επιθέσεις και οι μεταρρυθμίσεις ακολουθούσαν η μία την άλλη, η επισφάλεια στην εργασία αυξάνει, ο φόβος της ανεργίας είναι παντού, και υπάρχει και η εκδικητικότητα των αφεντικών. Οπότε αυτό που συμβαίνει είναι ότι από τη μια μεριά έχουν δύο μαζικές απεργίες διαρκείας, στις μεταφορές και τα διυλιστήρια. Ταυτόχρονα υπάρχουν άλλοι τομείς όπου υπάρχει απεργία αλλά είναι μειοψηφική και στηρίζεται σε ομάδες ριζοσπαστικοποιημένων εργαζόμενων. Οι απεργίες οργανώνονται καλύτερα εκεί που υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν κυνηγάνε τις διαπραγματεύσεις αλλά παλεύουν ταξικά. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η αυτοοργάνωση είναι μικρή. Ο κόσμος στηρίζει τις απεργίες, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι αυτόματα είναι και έτοιμος να συμμετάσχει σε γενικές απεργίες διάρκειας. Οπότε μιλάμε για μια κατάσταση μπλοκαρίσματος κάποιων τομέων και όχι για μια γενική απεργία παντού..
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η εξέλιξη του κινήματος βρίσκεται ακόμα σε μεγάλο βαθμό στα χέρια των συνδικαλιστικών ηγεσιών. Με δεδομένο ότι τα προηγούμενα χρόνια οι συνδικαλιστικέςς ηγεσίες έχουν επιδείξει μικρή διάθεση να αντιπαραταχθούν στις επιθέσεις της κυβέρνησης. Για αράδειγμα, το 2009 ενώ καταφέρναν να κινητοποιήσουνε πολλά εκατομμύρια κόσμο στους δρόμους σε σχέση με το θέμα της κρίσης και της εργασίας, έμειναν ευχαριστημένοι με την επίδειξη δύναμης που έκαναν, χωρίς να δώσουν προοπτική στους αγώνες των εργαζομένων. Το πρόβλημα είναι ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προσπαθούν να διαπραγματευτούν με την κυβέρνηση και τα αφεντικά, συμβαδίζουν με τις κυβερνητικές πολιτικές και έχουν ξεχάσει από καιρό κάθε σχεδιασμό που έχει να κάνει με την απελευθέρωση των εργαζομένων.
Είναι δεδομένο ότι τα πιο ρεφορμιστικά συνδικάτα θα προσπαθήσουν να σταματήσουν τις κινητοποιήσεις, και κάποια ακόμη, με δικαιολογία την ενότητα του αγώνα, είναι έτοιμα να ακολουθήσουν τους πρώτους που θα σταματήσουν. Την ίδια στιγμή πιέζονται να εντείνουν τον αγώνα και να πολλαπλασιάσουν τις απεργίες. Αφενός γιατί η κυβέρνηση δεν υποχωρεί κι έτσι δεν τους δίνει καμιά διέξδοδο διαφυγής, αφετέρου γιατί φοβούνται ότι αν κάνουν πίσω, η κατάσταση μπορεί να ξεφύγει και να μετατραπεί σε ένα ξεχείλισμα που δεν θα μπορούν να το ελέγξουν.
Το δευτερο πρόβλημα που έχουμε στο κίνημα στη Γαλλία είναι ότι υπάρχει κομμάτι εργαζομένων που έχει πολλές εκλογικές αυταπάτες και μικρή εμπιστοσύνη στη δυνατότητά τους να νικήσουν την κυβέρνηση με τους αγώνες τους. Αυτές οι αυταπάτες συντηρούνται από το Σοσιαλιστικό Κόμμα αλλά και από την «αντι-νεοφιλελεύθερη» αριστερά, δηλαδή το Κομμουνιστικό Κόμμα και το Κόμμα της Αριστεράς. Αυτά τα κόμματα είναι που τροφοδοτούν αυτή τη συζήτηση λέγοντας ότι το 2012 όταν θα γίνουν οι επόμενες εκλογές, τότε θα λυθεί το πρόβλημα των συντάξεων αν εκλεγούν και ανατρέψουν το νόμο.
Η βδομάδα που έρχεται είναι πολύ κρίσιμη για τον αγώνα. Υπάρχει περίπτωση να σταματήσει, αν οι τομείς που έχουν βγει δυναμικά απομονωθούν. Υπάρχει όμως και περίπτωση, αν αυτά τα παραδείγματα γενικευτούν, να μετατραπεί σε μια γενικευμένη απεργία διαρκείας και να προκαλέσει τεράστια πολιτική κρίση. Το κλειδί είναι αυτοί που στηρίζουν τον αγώνα να πάρουν ενεργό μέρος στην απεργία. Γιατί ξέρουμε ότι και στη Γαλλία όπως και στην Ελλάδα, χρειαζόμαστε μια γενική απεργία διαρκείας που θα παραλύσει την οικονομία. Οι 24ωρες απεργίες δεν θα οδηγήσουν τους καπιταλιστές σε υποχώρηση.
Ο αγώνας που ξεδιπλώθηκε την Ανοιξη στη Ελλάδα μάς έδωσε έμπνευση. Θέλουμε να ελπίσουμε ότι και το δικό μας παράδειγμα σήμερα θα ξαναμετατραπεί σε έμπνευση για εσάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου