Η κατάσταση της οικονομίας στην Ισπανία είναι δραματική. Οι άνεργοι είναι σχεδόν πέντε εκατομμύρια -20% του εργατικού πληθυσμού. Υπάρχουν δύο εκατομμύρια οικογένειες με κανένα μέλος τους να μην δουλεύει. Υπάρχουν πάρα πολλές οικογένειες που πλήττονται από τους πλειστηριασμούς σπιτιών και γίνονται όλο και περισσότερες. Μετά από τρία χρόνια οικονομικής κρίσης, για πολλούς εργαζόμενους έχει λήξει η περίοδος που μπορούν να παίρνουν επίδομα ανεργίας και δεν έχουν καθόλου εισόδημα.
Υπήρχαν τρία κύρια προβλήματα για να βγει αυτή η απεργία. Οι συνδικαλισμένοι εργάτες είναι κάτω από 10% του δυναμικού. Ενα από τα μεγαλύτερα συνδικάτα, η UGT, είναι παραδοσιακά συνδεμένη με το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Πολλοί από τους εργάτες που συμμετείχαν στην απεργία είναι μέλη ή είχαν ψηφίσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από την άλλη, η Δεξιά και τα ΜΜΕ εξαπέλυσαν μια ολόκληρη επίθεση ενάντια σε όλα τα συνδικάτα. Η Δεξιά εκτιμά ότι σε δύο χρόνια θα βρίσκεται στην εξουσία και έτσι θεωρεί ότι τα συνδικάτα και το εργατικό κίνημα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της, πιο πολύ από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Εκτός από τα προβλήματα, υπήρχαν θετικά στοιχεία που βοήθησαν στην επιτυχία.
Ενα παράδειγμα είναι το τι συνέβη στο Μετρό της Μαδρίτης. Οταν ανακοίνωσε ο Θαπατέρο ότι θα μειώσει κατά 5% τους μισθούς των εργαζόμενων στο δημόσιο, οι εργαζόμενοι στο Μετρό δήλωσαν ότι δεν δέχονται αυτή τη μείωση και βγήκαν σε απεργία. Η δεξιά κυβέρνηση της περιφέρειας της Μαδρίτης απαίτησε να υπάρχει προσωπικό ασφαλείας 50%. Οι εργαζόμενοι απάντησαν ότι δεν θα δώσουν καθόλου προσωπικό ασφαλείας και οργάνωσαν καθολική απεργία. Με την απεργία κατάφεραν η μείωση αντί για 5%, στο δικό τους τομέα να είναι 1%. Το σημαντικό είναι ότι έδειξαν σε όλους τους εργαζόμενους της Ισπανίας ότι είναι δυνατόν να φρενάρουμε την επίθεση.
Απόλυτη επιτυχία
Ετσι φτάσαμε στην απόλυτη επιτυχία της 29ης Σεπτέμβρη. Γύρω στα 10 εκατομμύρια εργαζόμενοι έκαναν απεργία, δηλαδή, το 70% των εργαζόμενων. Η ζήτηση ηλεκτρικού ρεύματος τη μέρα της απεργίας ήταν μικρότερη και από Κυριακή. Η δράση της βάσης των συνδικάτων ήταν πολύ μαχητική. Στην Ισπανία όταν υπάρχει απεργία οργανώνονται απεργιακές φρουρές και πολύ νωρίς τα ξημερώματα μπλοκάρουν την είσοδο στις εταιρείες. Στη Βαρκελώνη, από την προηγούμενη νύχτα της 29ης Σεπτέμβρη, έπαιρναν μέρος στις φρουρές 4.000 άτομα. Ηταν πολύ σημαντική επιτυχία και προκάλεσε προβλήματα στη λειτουργία των επιχειρήσεων σε όλη τη Βαρκελώνη.
Είναι σημαντικό πόσο μαχητική ήταν η συμμετοχή της βάσης των δύο μεγάλων συνομοσπονδιών, UGT και CCOO. Για πολλά χρόνια η συνδικαλιστική γραφειοκρατία είχε μπλοκάρει πολλούς αγώνες και είχαν υποχωρητική στάση απέναντι στα αφεντικά. Τώρα, οι εργάτες των ίδιων αυτών, συντηρητικών, συνδικάτων μπήκαν μπροστά με προχωρημένα αιτήματα. Η απεργία ωστόσο δεν έφτασε για να σταματήσουμε την επίθεση. Για να τα καταφέρουμε χρειαζόμαστε νέες απεργίες, αλλά η συνδικαλιστική ηγεσία δεν θέλει κάτι τέτοιο
Η βάση στα συνδικάτα κοιτάει αυτά που συμβαίνουν στη Γαλλία και στην Ελλάδα για το πώς θα δοθεί συνέχεια. Κοιτάζουν τα παραδείγματα για να βρουν τον τρόπο ώστε στην Ισπανία η επίθεση να μην φτάσει στο επίπεδο της Ελλάδας. Το ζήτημα είναι ξεκάθαρα πολιτικό. Ο κόσμος δεν θέλει να βλάψει το Σοσιαλιστικό Κόμμα γιατί φοβάται την επιστροφή της Δεξιάς στην κυβέρνηση. Αλλά, τα μαχητικά συνδικάτα και η Αριστερά απαντάμε πως δεν φοβόμαστε την επιστροφή της Δεξιάς, αν αυτή γίνει μέσα σε συνθήκες απεργιακού κύματος.
Υπάρχουν πάρα πολλοί εργάτες που αναμένουν το σύνθημα για μια νέα γενική απεργία. Χτίζουμε δίκτυα μέσα σε αυτούς τους αγωνιστές για να πιέσουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Για μας, οι αγώνες των εργατών στην Ελλάδα την περασμένη Άνοιξη ήταν πηγή έμπνευσης. Και τώρα θέλουμε να συνδυάσουμε τη διάρκεια των κινητοποιήσεων στην Ελλάδα με την τόλμη που έρχεται από τους αγώνες στη Γαλλία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου